Her biri birbirinden çok daha değerliydi. Kıyamadık harcadığımız ömre rağmen eşit değerlendirmelerde paylaşmayı. Herkesin bir öyküsü vardı, durağan, benzer ama paha biçilemeyen! O yüzden en paha biçilmez değerimiz olan yaşamımızı harcıyorduk boşu boşuna. Geriye kelimelerin rastgele yığınlarından çizilmiş hüzünlü ve pişmanlık dolu bir tablo... [Başlığa tıklayıp okuyabilirsiniz.]

Çocukluk çağından beri en güzel hayali resimdi, renkler, beyaz kağıtlar, karalamalar ve türlü türlü çeşitlilikteki pastel boyalardı. Rahmi her zaman yaşadığı toprakların, bu karanlık ve gri dağların arasındaki renkleri bulmaya ve onları umutlarını gömdüğü kağıtlara çizmeye kendi adamaktan başka bir şey bilmedi çocukluğu ve gençliği boyunca. İleride kendisini bu yola götürecek virajlar ise çok fazla ve çok kesindi.. (Kısacık bir öykümüz yazımızda. Keyifli okumalar.)