MeoDeneme - Kaç Zamandır Ağlamıyorsun

Kaç zamandır ağlamıyorsun oğlum sen? Kaç zaman olmuş beynin kıvrımlarına beton dökeli? Ne zaman doldurdun acaba o lanet mutluluğunu binlerce kadehle? Kaç dakika sürer acaba kabul etmek? Kaybettiğini.. Her şeyini.

  Tekrar tekrar sordum kendime, düşüncelerimden yüksek desibellerde bastırmaya çalıştığım o deli yanımın beni dürtmekten bıkmadığı bir gece yarısı. 'Belki de' diye fısıldadığımı hatırlıyorum, belki de yağmayı bir türlü berecemeyen bir çöl fırtınası lazım bana! Dudaklarıma ektiğim binlerce çiçeğin daha toprağa sarılmadan ölmesinin sebebi bir can suyu, birkaç damla gözyaşı belki..

  'Kaç zamandır ağlamıyorsun oğlum sen?" bu soruyu hiç kendinize soracak kadar duruldu mu deniziniz? Hiç bu kadar ruhsuz kaldınız veya ruhunuza gömüldünüz mü siz? Öldünüz mü mesela, konu iyiliklerse. Konu aşksa her dakika ondan bahsedecek kadar şiirlere, sözlere, yazılara, masallara gark olup gerçeğini tamamen unuttuğunuz oldu mu hiç gerçek yaşamın? Sizi bilmiyorum. Bilmek de istemezdim böyle bir durumda. Kendimin farkına vardığımdan beri, sanırım kendimde değilim.

  Duygusuzluk uğulduyor saç kırıklarımda, tırnaklarımı henüz hiç yemedim ruhumu kemiriyorum ne zaman elimden kaçıverse dünya. Dünyaya kendimi bağladığımı zannettiğim başkalarına teslim zamanlarımın ardından, tamamen yıktığım bu savaş alanın ortasında hep aynı ölüm tarlasında yürüyormuşum gibi.. Binlerce çocuğun gömüldüğü o kimsesiz bir toplu mezar bekçisiyim. Gurur duyduğum umursamazlığımın kanlı eserinin başında bekliyorum, biri gelip yargılar korkusuyla. Aklımın diktatörünün işlediği savaş suçlarından kaçıyorum ne zaman insan doğası gözüme takılsa. 

   Artık şaşırmıyorum mesela. Gülemiyorum kendimden kaçarcasına. Susamıyorum doğru düzgün. Konuşmuyorum da aslında kimseye hiçbir 'ben' içeren esaslı bir konu hakkında. Dönüp dolaşıp kendimle kalınca, birkaç cümleye sığınıveriyorum, oh ne ala.. 

  İki damla gözyaşı olup akacak belki stresim, hiç kimsenin beğenmediği ağdalı bir dram filminin ortasında. Ne bileyim ölüp gidecek bir esas kız da ağlayacağız geriye kalan yalnızlar olarak bir ekran karşısında. Yok, o da olmuyor en küçük bir empati yok, tamamen gerçekçi bir saçmalama sonucunda yine tüm dünya bana boş bir ayna. Konu bazen tüm diğer olguların üzerinde bir hissetmeme kaygısı sadece. Bakıp görmeme, söyleyip dinlememe, bilip inanmama derdi bu durum. Her şeyi sevip, hiç bir şeye değer vermeme belki de.

   Binlerce güzel çiçeğin içerisinde, kurumuş bir dikenin ortasında ölmeyi bekleyen bir arı gibiyim bazen. Hiç ait olmadığım bir kovanı arıyorum.

Meo - 2015
MeoEdebiyat Denemeler Blog
'Mehmet Şentürk