Önce o tepelerden izleyeceksin zamanı, umarsız bir parçalanmayla yere çekilen kayaların tozlaşması yaşam denilen! Her baharda açılanın, her sonbaharda renk yitimi, his yitimi ve yaşam yitimi için az zamanı kaldığını müjdeliyor esen rüzgarlar. Savrulmamak için tutunsak da..
- Meo 

Kuğulu Parkın hafif soğuk sonbahar sabahında işe gidiş yolunda uykunun verdiği mahmurlukla yürümek her sene daha da zorlaşıyordu Emine için.. Mu mevsimde iç Anadolu kışın gelişini müjdeliyordu soğuk esintilerle, kuğular bile mutlu değildi bu durumdan, boyalı tahtalardan çakılmış yuvalarından çıkmaya niyetleri bile yoktu güneş vurmadan kapılarının önüne. Dalgın dalgın kulağındaki müziğin adımlarına yansımasıyla hızlı hızlı ilerlerken birden durdu. Yine oradaydı, bu sene de. Bu sene de gelmişti, elinde bir buket çiçek sabahın köründe, soğuktan yüzüne kıpkırmızı bir maske çizilmişti. Bu kez sormalıydı, birkaç saniye durduktan sonra göletin çevresinden dolaşmaya karar verdi. [Kısa bir aşk öykümüz yazımızda. Keyifli okumalar.]

Ölüm meleğinin kucağına doğuyoruz her birimiz, güzelce ölmek için çirkin hırslarımıza kurban harcıyoruz bize tanınan o kısa yaşamı.. Ölüm meleğinin kucağına dönüyoruz her birimiz, dünyaları da fethetsek yalnızca ölüme yeniliyoruz; işte tek kabullenemediğimiz. O yüzden korkusuzca yaşıyor gibi görünüp, tir tir titriyoruz ölümün onlarca yıl süren aheste gelişinin ani şoku karşısında. Zamanın hayırsızları olarak yaptığımız tüm yaramazlıkların asla naif olmadığının farkında bir pişmanlık ölüm dediğimiz, aniden karşılaşınca son kez ve en çok o zaman korkuyoruz! Kendimizden, geçmişimizden ve kötü niyetlerimizden!
- Meo

Kısacık bir yoldu yaşam, uzattıkça yaşlandığımız. Acele edişlerimizin arasında hızla hatalara boğulduğumuz, ölümü kolayca bulduğumuz bahanelerimiz vardı. Bazen de incecik çizgiler.. [Yaşam ve ölüm arasındaki ince çizgiyi konu olan kısa öykümüz bağlantıdadır. İyi okumalar.]

Ölmeyi beklerken sabırsızlanan insanın yarattığı yıkımdı ölümün tadını kaçıran, soğuk ruhların öfke tipilerinde ölümü bekleyen biz huzur dolu ruhlardık zamanın kırıntılarıyla karnını doyuran.. O yüzden gözleri aç olanların tokluğuydu ölüm, son söz! Gönüller doymuşların ilk yemeği, son nefes. Kimini her iki cihanda cennet, kimisinin attığı adım ateş.
- Meo

Ölüm insanın kendisi karşısındaki yenilgisi yüzünden doğal bir süreç yerine insan egosunun kendisini kutsallaştırma çabası içinde bir hedef haline gelmiştir. Bu nedenle insanlar ölümün hep bilincinde olmasına rağmen asla ölüm bilinçli bir yaşama dahil olmaz..
- Meo 

Bazılarımız bu hayattan göçüp gider, bazılarımız bu hayatta göçer ve öyle gider. Ölüm bu, her bir tercihi hastalıklı ve ani.. Bazıları bunu bilerek gider, bazıları öğrenmek için gider. Yaşamın en kötüsü zaten intihar, bazıları en güzel yaşamlarda kendi kararlarıyla intiharı seçer. Hepsinin anlamı olması beklenirken, hiçbir anlam içermeyen bir sessizlik geriye kalır ve evrenin karanlık bir köşesinde birikir tüm yarım kalmış yaşamlar ile onlara ait kırık düşler..
- Meo 

Senin ölmen kimin umrunda. Doğa bu sonuçta, tüm güzel enerjini hediye edecek yeniden gecenin karanlığına. Yeni bir aşk doğurmayacak olsa, hangimiz katlanabiliriz ayrılık denen bu cezaya? Hangimiz doğa kadar gaddar ve onun kadar yeniden doğmayı seven insanlar olmadık tekrarlarımızda? Hepimiz.
- Meo