Ölüm bizlere atanmış en güzel görev, ağır aksak ve tembelce yerine getirmekten hiç hoşnut olmadığımız; günü gelince de en büyük isyanlara kapıldığımız.. (Kısa bir deneme yazımız bağlantıda dostlar.)

Biz o inat! Biz o köprüde iki boynuzlu ataerkil... Biz seninle sen ile benden kalan üstü kalsınlar! Biz henüz denilemeyen garip bir zarftan ibaret, içerisinde iki kişi var, toplamında yalnızca birer kişilik garip bir çekingenlik ve korku. Yaşam ya bu, binlerce içinde birkaç tanesinin bir biriyle öyle güzel inatlaşması, ha keza yalnızlığa tabii, garipliğe köle birer hikayeyiz. Yazarlar her zaman belli, başrolde sen ile ben, oysa kavuşamamamız asıl anlatılagelen! (Yazımızın devamı linkte dostlar. Keyifli okumalar.)

Bu denli eşsiz olup bu kadar önemsenmemek... İnsan bilinci için mükemmel bir yıkım olacak raddede olgu bu! Yıkıcı, yıpratıcı ve küçük düşürücü... Oysa bu eşsiz beyaz karınca sürüsü için küçük olmak ve düşmek asla kaygı olmadı, olmayacak. Buza kesmiş insan topraklarına hiç beklenmedik o sakinlikle, o huzurla gelivermek. Minicik süzülüşlerle. Bazen soğukla sıcağın kavgasında ortalığı kasıp kavuran fırtınalarda bile birbirine sımsıkı sarılıp yığınlara dönüşmez taş kesilesiye kadar. Kar tanesi olmak böylesi bir his. (Yazımızın devamı bağlantıda. Keyifli okumalar.)

Aşıklar yüzyıllardır bu toprakların ruhundan demlenmiş en leziz susuşlar, en garip çığlıklar, en naif derlemelerdir. Anadolu coğrafyasının bir baştan öteki başa tüm dağını tepesini, tüm hırsını inancını, tüm yaşantısını ve sevdasını tek tek, tane tane iliştirmişlerdir sazlarının tellerine. Bizlere de saygı duymak, onların da çığlıklarını net bir şekilde anlamak kalıyor.. (Kısa bir deneme yazımız bağlantıdadır. Başlık veya bağlantıya tıklayarak açabilirsiniz.)

Garipçe bir his, onu özümsemek. Tekrar etmek onu uzak diyarlarda duyulan her kuş sesinde, gülümsemesinde tamamen bir yabancının, sıcaklığını hissetmek. Mutlu olduğunu-en azından-varsayabilmek. Farz edebilmek, özlemek onu farzı misalin ötesi, gerçeğin ta kendisi. Bulunmasına an kala elden kaçan fırsat gibi. Tuttuğunda düşüverecek bir taç yaprak, bir kırılgan çiğ titrekliği gibi.. (Deneme yazımızın devamı bağlantıda. Keyifli okumalar.)

Çok kaba insanlar tanıdım, çok da kaba sabayımdır; ama bazen sivri dilli nezaketin en büyük hakaretleri kötücül yüreklerde taşıdığına çok ama çok şahit oldum. Bu deneme yazımız da bu konuda olacak. (Yazımızda devamı içi başlığa tıklayın)

Unutulacak her şey, soğuyacak yine alev ateş magmalar. Soğurulacak her şey, kavrulacak yine insanlığın kollektif ruhu. Yaşanacak yeniler, unuttuğumuz günlere inat avunduğumuz geceler yeniden gelecek. Aynı döngüye farklı şekillerde girmeye biz yine devam edeceğiz. Peki ya 2020 yılı bizlere neler getirdi? Hemen kısacık bir denemeyle özetleyelim. (Yazımızda devamı içi başlığa tıklayın)

Doğduğumuz zamanların biyolojik kavgalarıyla büyümek; bazen bir lokma için verdiğimiz o savaşların ileride büyüyen özlemlere dönüşüp bizleri yaşamın başka kıyılarına atmasını kurak gözlerimizde ağlayarak izledik.. Kardeşlik biyolojik miydi? Hep sorguladık, cevapsızlık dahilinde! (Yazımızın devamı makalemizde..)