MeoDeneme - Kalabalıklar mı Yoksa Yalnız Bizsiz?
- yazı boyutu yazı boyutunu küçült Yazı boyutu büyüt
Yüzyılların en sevgili klişesiydi "kalabalıklar içinde yalnız olmak", biraz olsun yalnız kalmak, kalabalığımızı ve sosyal kuramcılığımızı reddedercesine övünmek yalnızlığımızın o eşsizliğiyle! Halbuki hiçbirimiz eşsiz değildik, eşsiz zannetmek dışından birbirinden bağımsız görünen ortak mitoslarımızı.. Birbirine bu denli bağlı yaşayan, yaşamaya zorlanmış yığınların sosyal sorumluluğu altında ezilirken hep kendimizi öne çıkarmak adına yaşadık yalnızlığımızı. Madem yalnız kalabiliyorduk, kalmalıydık; madem anlatmaya üşeniyorduk, kendimizi kandırmalıydık; şükür öyle de yaptık.
Gözlerden uzak yonttuk kendimize ait o hüzünlü yalınlığı. Kendimizden eksilttik başkalarına ait dostluğu ve sevdalılığı. Yaşama nasıl ki yalnız bir çığlıkla başladık, geriye dönecek ve tek başına ölecek kadar ruhumuzun karmaşık ve anlamsız olduğunu fark ettikçe kaçtık-önce doğadan, sonra sokaktan, en son da uykuya huzur yataklardan. Böyle böyle yalnızlaştık biz, kaliteli görünmek adına, kaliteli yaşamak adına ve üstünlük kurmak adına, yaşayabilmek adında bir kalabalık hengamenin ortasında. Özel olmalıydık çünkü! Reddi cemaat çok çekiciydi, biz çok çekingen! Doğrular çok gericiydi, bizler çok iletken. Kendimize bulaşıyordu kolayca başkaları, kolayca başkalaşıyordu sosyal öğrenmeci çocukluklar. Kötüleşiveriyorduk, üzümlerin ortasında-birbirimize baka baka.
Nedeni de sorulmaz ki? Kalabalıklar bizsiz kaldığı sürece.. Biz mutluyduk bu gidişin bize bize katıp ortalığı yıkmasından. Yahu insan korkar mı 'bi merhaba'dan? Biz korkacak kadar çok 'bi elveda' etmiştik, kim bilebilir? Kalabalığım ortasında yapayalnız kalacak kadar insan biriktirip, onlar tarafından bedavaya harcanmak gerekir. Raconu bu sosyopatlığın! Önce ego saldıracak, sonra eş dost korkutacak, son darbeyi de vurdu mu sevdicek; ha işte o zaman insan yalnızlığın değerini anlayacak.
En önemlisi de şu: yalnızlıktan korkmamak lazım, elbet sensiz kalan kalabalık bir gün toplanıp isyana da kalkışacak! O gün dimdik durmak gerek, yalnızlığa kocaman sarılmak ve doğrunun kendine ait olanda, kendine alabildiğin kadar insanda olduğuyla sosyal çevre düzenlemeni tamamlamak demek! En güzel yalnızlık, gözlerinin pınarlarına bırakılan değil de, aklının ortasına şimşek gibi çakan bir bilinçlenme, uyanış ve çöl vahası! Önemli olan yenilmek değil, herkes yalnızca zaten; doğru olan çölün ortasında suyu bulmak.
Çölde su bulmanız dileğiyle.
Meo - 2019
MeoEdebiyat - Denemeler Blog
'Mehmet Şentürk
