MeoDeneme - Yarıştırılmak

Yarıştırılmak

  Bizler yaşama dahi bir yarış içindeki biyolojik gerçeklik sayesinde geldiğimizi henüz öğrenen bilinçsiz bir insan nesliyiz. Genetiğimizde tamamen en iyinin en kötüye kadar her önüne geleni öldürdüğü bir yaşama hırsı var. Tam anlamıyla bizi öldüren tek zorunluluk, tek içgüdü halinde.. Koşuyoruz kendi anlamlandıramadığımız hislerimizin peşinde.

  Bir yarış halindeyiz, zamanla, yaşamla, aceleyle.. Bir yarışın içine atılmaya çok hevesliyiz öncelikle. Bize öğretilen bir mutlu hissetme yarışının ortasında "en" ifadesine sahip bir kişi olmak için "en" ifadesini hak edecek tüm insanları görmezden gelecek kadar körüz. Hırs değil bu içgüdü. Aslında bir iyi insanlar olmak adına da yarış veriyoruz, en iyisinin kendimiz olduğumuzu vurgulamak çok sevdiğimiz bir gelenek, ancak en iyisi olsun diye kaç tane kötü sonuç doğuracak bencillik kararı verdiğimizi henüz bilmiyoruz! Bilemeyeceğiz..

  Mutluluk adına mutsuzluk derecesinde yalnızlıkla savaşıyoruz. Bu yarışta önümüze geçen her doğal aşk duygusunu önce kendimiz deviriyoruz, bacaklarını kırıyoruz tüm boş hayallerin. Karanlık dünyalarımızın tek umut ışıklar onlar olmasına rağmen, bu gerçeği görmezden geliyoruz. Çünkü en önemli yarış bize ait olanı, zamanında bitiremediğimiz zaman beyhude yaşayıp, anlamsızca öleceğimizi içten içe çok iyi bildiğimiz tek seferlik bir yarış!

"illa ki" dediğimiz iğrenç bir hastalık var..

  İşin bencil tarafından büyük bir topluluk tarafına bakıldığında, sahip olduğumuz bu yarış tutkusu bizi yarıştırılabilecek birer hedef haline getiriyor. Bunun çok iyi farkında olsak bile yapabileceğimiz hiçbir şey yok, alabileceğimiz hiçbir önlem ve tutunabileceğimiz hiçbir dal.. Sadece önümüze serilen bu tercihler dünyasındaki alışveriş çılgınlığı içerisinde kendimize bir bağlılık, takıntı, hüsran, umut veya sevgi bulup onun yolunda olmayacak kişilerle, sevdiklerimizle, dostalarımızla yarışıyoruz. Çünkü bunu yapmadan duramayacağımızdan emin hale getiriliyoruz tüm hayatımız boyunca, "illa ki" dediğimiz iğrenç bir hastalık var, "keşke" denilen bir umutla tüm bünyelere sirayet edip, "lütfen" denilen bir nezakette içimizi kemiriyor. 

  Bu yarışta çok şey kazandığımızı düşünürken, kaybettiklerimizi hiç fark etmiyoruz. Son nefesimizdeki o kısacık son 'keşke' ifadesi bize huzur dolu bir dokunuş yapasıya kadar hepimiz olmadığımız kişileri oynuyoruz. 'En iyi oynayan kazansın' diye bir dine inanıyoruz canı gönülden. Tanrı'ya karşı iyi kalpli inançlıyı, insanlara karşı iyi kalpli bir çıkarcıyı, kendimize karşı iyi olacağını düşünen bir yalancıyı oynuyoruz kazanmak adına.. Ne saçma.

Meo - 2015
MeoEdebiyat Denemeler Blogu