Biz o inat! Biz o köprüde iki boynuzlu ataerkil... Biz seninle sen ile benden kalan üstü kalsınlar! Biz henüz denilemeyen garip bir zarftan ibaret, içerisinde iki kişi var, toplamında yalnızca birer kişilik garip bir çekingenlik ve korku. Yaşam ya bu, binlerce içinde birkaç tanesinin bir biriyle öyle güzel inatlaşması, ha keza yalnızlığa tabii, garipliğe köle birer hikayeyiz. Yazarlar her zaman belli, başrolde sen ile ben, oysa kavuşamamamız asıl anlatılagelen! (Yazımızın devamı linkte dostlar. Keyifli okumalar.)

Parmak uçlarından kelebeklerin uçtuğu gördüm.. Bahar saçılıyordu sağa sola. Henüz çocuktu düşleri, hisleri emekliyordu kumlarında yaşamın birbirine geçmiş akan zamanın aşklar parkında. Bir tanesi tutacak gibi oldum kelebeklerinin, kanatlarında keskin korkular, kan akıtacak öfkeler ve renkleri karışık hüzünler vardı. Dokunamadım. [Kısa bir deneme bağlantıdadır, keyifli okumalar.]

İki yabancı ülkenin birbirine birazcık değen sınırlarının bahanesiyle başlar aşk, heyecanla verilen kararların, mantıkla girişilen savaşlara dönüşme sürecine dönüşür. Binlerce gerçek, güneşle birlikte doğmayacak gencecik hayaller öldürülür her yer kan revan.. Özetle: "Aşk, bazıları için soğuk savaş; bazıları için sıcak temastır." Konuyla ilgili deneme aşağıdadır, iyi okumalar. Sosyal medya paylaşımları, yorumlarınız ve geribildirimlerinizi lütfen bizimle paylaşın. Sevgilerimle, Meo.