Yüz binlerce yıldır kurulamayan medeniyetler, idealarını gerçekleştiremeyen kırık hayallerin döküntüleriyle beslenen insanoğlu ve de bitmeyen kıyamet düşlerini her nesilde nefes gibi içine çeken garip yaradılışımız! İşte tüm bunlar dünyasızlığımızın en doğru yanı, yansıması, yanılgısı... Dünyayı paramparça kum tanelerine dönüştürüp kurduğumuz yıkımın kum yığınlarında kafalarımızı kuma gömüp hep bir sonraki torunlarımızdan utancımıza saklandığımız aptal sistemlerimizle tek kurtuluşumuzun ve cezamızın kıyamet olması gerekliliği üzerine yalanlarla süslediğimiz müthiş yaradılışımız. Tanrı'nın en büyük şaşkınlığıyız işte... Bunca fırsat, doğal döngüsü cennet bir evrende, cehennemi çağırıp sonra da iflah arıyoruz iflah olmaz çiğlikte.
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)

Yaşamın gücünü sağlayan bir özgür güneşin tutsaklığında döngülere hapsolmuş basit umutların dönüştürdüğü hayallerimiz var! Her mevsim sanki ilk ya da son... Her insan sanki tek ve terk-i diyarda. Ne kadar anlatsak da akşam güneşine derdimizi, tek dinleyen yine bizi o hüzünlü sabah saatleri. Her yeni günde göçe gidiyor heveslerimiz; kimsenin bilmediği o geleceğin diyarlarına. Yeniden ve aynı döngüye kısır!
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)

Eski şiirlerini yakmış amatör şairlerin yitip giden çocukluk öyküleriyiz biz. Ruhumuzun cennetinden düşerken yanmış kanatlardan dökülen bir kar yağışı kaderimiz, hayal kırıklıklarıyla üşüyoruz kim bilir kaç kıştır...
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)

Unutmak biraz da affetmek, önceden affettiklerini görmezden gelecek bir sonraki pişmanlık için biraz yakıt, biraz köz, biraz söz. Yarım bir cümlenin tamamlandığı başka bir dizeye dokunuyor hiç tanımadığımız bir şair, kader deyip geçiyoruz okurken. Heyhat! Nasıl hayatlar yaşadığını hatırlamayanlar için nasıl öleceğini merak etmemek en büyük affediş; Tanrı'dan dilenen başka bir günün hatrına. Gözün ardına düşenleri yok sayıp, gözün önüne gelene batırıp bakışları yeniden yazıyoruz başka bir macerayı, zaman denilen dili yeniden öğrenir gibi!
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)

Kendi sayfalarında kayıp, garip düşlerin çocuklarıyız biz. Her yolculuğumuz birkaç saniyelik sessizlikte ve iç çekişlerde.. Dönmeyen dünyalarımızın çevirdiğimiz sayfalarından esen rüzgarla savruluyor darmaduman çocukluğumuz, yetişkinlik adını verdiğimiz o cezalarımız uyarınca. Düşlemek, o yüzden, düşerken güzel sadece!
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)

Kitapların da düşleri var, düşledikleri, kalemden düşüverdikleri ve yazarların sizlere emanet ettikleri. O yüzdendir insanın kitapların son sayfalarında mahmur uyanışları gerçek dünyanın kahverengiliğine, onca gökkuşağını ziyaret etmenin tatlı yorgunluğu üzerine... Kitaplar düştür, düşleyin!
- Meo '2023 (Mehmet Şentürk)

En iyi arkadaşın diye biri var hayatında, çok tanıdık ve bir o kadar yabancı; adı SEN. İşte birgün onun vesveseleri ve heyezanları öldüğünde, suskunlaştığında tüm feza, hiçbir yıldız aydınlatmaz yolu-yönü yapacağın tek şey yaşamak keza! Tuttuğun dileklerin düştüğü o dipsiz kuyularda yankılanan pişmanlıklar, zorunlu tutarlı yalancılıklar ve yüzlerin ikilenmeleri. İşte yaşamın özeti! En iyi arkadaşını boğazlayıp kendi aklına gömdüğün gün fark ediyorsun, kendine gelip en büyük düşmanının kendin ve onun gölgeleri olduğunu üzülerek fark ederek! İnsan en doğal haline en vahşiye ulaşarak kazanıyor işte..
- Meo (Mehmet Şentürk)

Şehirlerde özellikle yağmurun ince bir anlamı var: kirliliğin alıp götürülmesi, içimizdeki çamurlu insanlığın süzülmesi, her zaman mat yaşama anlamsızlık katan beton ve asfaltın biraz olsun tozsuz parlak renklere bürünmesi ve huzur dolu bir loş ışık doygunluğu.. Tüm yağmura yüklenmiş anlamları sebebi de bu, hüznümüz de aklımız da sevdamız da bu! Yağmur, düşmanlarca fethedilmiş yapay savaş alanlarında çürümeye yenik düşmüş şehirlerin tek dostu.
- Meo (Mehmet Şentürk)