Özgürce pedal çevirdiğimiz yollarımız vardı, yorulmayan çocukluğumuz.. Bisikletlerimiz bu kadar hayalet değildi eskilerde, çocukluğumuz bu kadar uzak kalmayacak sandık her gençlik hevesinde. Biraz kan döktüler parklara, biraz patlayıcı tedirginlikler.. Hiçbirimiz yaşamıyoruz şimdilerde, dönmüyor insan sevgisinin çarkları bu betonarme cennetlerde. Arabalar çarpıyor tüm hayallerimize, dileklerimizin kolları kırık yatıyoruz pişmanlık hastanelerinde. Durum bu.
- Meo